Istnieje wiele schorzeń ,z którymi współczesna medycyna nie do końca jest w stanie sobie poradzić. To sprawia, że osoby na nie cierpiące bardzo często mają spory problem z zachowaniem wysokiego komfortu życia, co wynika z jednej strony z postępu choroby, z drugiej zaś – ze stosowanych, często agresywnych, terapii. Stwardnienie rozsiane jest uznawane za właśnie jedną z takich dolegliwości.
Chorzy cierpiący na stwardnienie rozsiane bardzo często maja spory problem z codziennymi czynnościami, a z czasem choroba odbiera im nawet możliwość samodzielnego oddychania i egzystencji. Choć stosowane są rozmaite terapie – zarówno sprawdzone, jak i eksperymentalne – to nadal wykorzystuje się także rehabilitację, która ma za zadanie przede wszystkim opóźniać występowanie objawów choroby.
Czym jest rehabilitacja w SM?
Stwardnienie rozsiane przyjmuje postać choroby o stałym postępie, którego praktycznie nie da się zatrzymać. W pewnym momencie choroba prowadzi więc nie tylko do upośledzenia ruchowego oraz niepełnosprawności, ale również może spowodować problemy z samodzielnym jedzeniem czy oddychaniem. Dodatkowo do samego postępu choroby dochodzi również odczuwany przez chorego, ciągły ból oraz zwiększona męczliwość mięśni, które również staja się coraz intensywniejsze. Co gorsza, pacjenci ze stwardnieniem rozsianym często są w kiepskim stanie psychicznym z uwagi na postęp choroby, co – paradoksalnie – jeszcze dodatkowo może przyspieszyć występowanie coraz gorszych objawów. Z tego powodu rehabilitacja jest jedną z dodatkowych, objawowych i niefarmakologicznych form leczenia. Ma prowadzić do zmniejszenia niepełnosprawności, spowolnienia postępów choroby, poprawy kondycji fizycznej oraz psychicznej chorego.
Jaka rehabilitacja?
Przede wszystkim promowana jest rehabilitacja ruchowa, która musi być dostosowana do ogólnego stanu pacjenta i skonsultowana z lekarzem prowadzącym – to niezwykle istotne, aby była ona faktycznie skuteczna. Istotne jest, aby rehabilitant brał pod uwagę charakterystykę schorzenia, jakim jest stwardnienie rozsiane, i nie doprowadzał do ćwiczeń zbyt intensywnych, które mogłyby nadmiernie zmęczyć pacjenta. Do ćwiczeń zalecanych przede wszystkim zalicza się ćwiczenia rozciągające mięśnie i zwiększające ruchomość stawów, ćwiczenia koordynacyjne i równoważne, które pozwalają zachować zgrabność ruchów i ich akuratność, ćwiczenia dynamiczne, które mają wpływ na mięśnie i odporność. Istotne są również ćwiczenia oddechowe, mające wpływ na zwiększenie poczucia zrelaksowania, ale również pobudzenie do pracy układu oddechowego.
